چون مرده شوم خاک مرا گم سازید

 احوال مرا عبرت مردم سازید

 خاک تن من به باده آغشته کنید

 وز کالبدم خشت سر خم سازید

 در حيرتم از مرام اين مردم پست

 اين طايفه ي زنده کش مرده پرست

 تا هست مي کّشندش

 به خاري به جفا تا مُرد مي برندش به عزت سر دست.

  روح من کم سال است

روح من گاهی از شوق سرفه اش می گیرد

 روح من بیکار است قطره های باران را درز آجرها را می شمارد

 روح من گاهی مثل یک سنگ سرراه حقیقت دارد

 زندگی رسم خوشایندی است

زندگی بال و پری دارد

اندازه مرگ پرشی دارد

اندازه عشق زندگی چیزی نیست

که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود .

بر سنگ قبر من بنویسید

خسته بود اهل زمین نبود نمازش شکسته بود

 بر سنگ قبر من بنویسید

 پاک بود چشمان او که دائمااز اشک شسته بود

برسنگ قبر من بنویسید

 این درخت عمری برای هر تبر و تیشه دسته بود

 برسنگ قبر من بنویسید

 کل عمر پشت دری که باز نمیشد نشسته بود

 روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت

زیر باران غزلی خواند

 دلش تر شد و رفت

 چه تفاوت که چه خوردست غم دل ی اسم انقدر غرق جنون بود

 که پرپر شد و رفت روز میلاد

همان روز که عاشق شده بود

 مرگ با لحظه میلاد برابر شد

و رفت او کسی بود

 که از غرق شدن میترسید

 عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت...

آنــقــدر زیبـــا عاشق او شده ای

کـــه آدم لـــذت مــــی بــرد از ایـــن هـــمــه خــیـــانــت !

روزی هــم اینگــونــــه عـــاشـــق من بــودی . . .

یـــادت هــســت لــعــنــتــی ؟؟؟.

استـغــفا ر مـی کـنـم . . .

از آن دوستـت دارم هایـی که . . . حرامت شد . . ..

نـشـستـه ام…

دورِ تــــــــو !
.

.

زمان هایی هست ؛

که تمام عاشقانه ها هم می تواند

خلاصه شود در یک عبارت :

به درک.

هـــــــــنوزم

هرجا حتی اسمش برده میشه …

بغض خفه ام میکنه !!

هرجا رو که نگاه میکنم …

بغض خفه ام میکنه !!

هرجا که دو نفرو باهم میبینم…

بغض خفه ام میکنه !!

هر وقت که گوشیمو نگاه میکنم …

بغض خفه ام میکنه !!

هروقت تلفن زنگ میخوره …

بغض خفه ام میکنه !!

هروقت که اس ام اس میاد …

بغض خفه ام میکنه !!

هروقت که از خواب بیدار میشم …

بغض خفه ام میکنه !!

هر چیزی رو که نگاه میکنم …

بغض خفه ام میکنه !!

هنوز نمیفهمم که چرا …..

بغض خفه ام میکنه …..

بدترین روز زندگی تصادف

اینم عکس سرمه

تاریخ ۱۴/۲/۹۲ 

گاهی دلت از سن و سالت می گیرد

میخواهی کودک باشی

کودک به هر بهانه ای به آغوش غمخواری پناه می برد

و آسوده اشک می ریزد

بزرگ که باشی

باید بغض های زیادی را بی صدا دفن کنی …

هیچکس نمی تواند تفاوت بین این دو را تشخیص دهد . . .

دردهایت را دورت نچین تا دیوار شوند

زیر پایت بگذار تا پله شوند . . .

اگر روزی مردم تابوتم را سیاه کنید

تاهمه بدانند سیاه بخت بودم

بر روی سینه ام تکیه یخی بگذارید

تا بجای معشوقم برایم گریه کند

چشمانم را باز بگذارید

تاهمه بدانند

 چشم انتظار معشوقم بودم

و آخرین خواسته من از شما

اینکه دستانم را ببندید

تا همه بدانند

خواستم ولی نتوانستم

یادت باشه وقی برای کسی همه کس شدی

اون کس بعد از تو خیلی بی کسه

ییا برای کسی همه کس نشو

یا اگه شدی به فکر بی کسی هاشم باش

هیچگاه از فشار زندگی ناراحت نشو

شاید خداست که در آغوشش

میفشارتت

مــزرعـه را..

ملـــخ هــا جــویــدنــد !

و مــا ..

بــــرایِ  کـلاغهــا “متـــرسک” سـاختــــیم !

و ایـن بــود ،

شــروعِ  جـــــهالــت …!

آرزوی کسی نباش

آرزوی آدم ها قیمت دارند

جایگزین دارند

تاریخ مصرف دارند!

نیمه گمشده را بیخیال شو لطفا ،

اگر سهم تو بود که گم نمی شد !

همین نیمه ای که هستی رو پیدا کن …

 من اینگونه نبودم

1.   من اینگونه نبودم.


من سرکش بودم .من جوان بودم من



عاشق


بودم

همه جا را بر هم می زدم تا رام




شدگان رم کنند.



هر جا پا می گذاشتم،


نوای عشق را یادآوری می کردم و به



خفتگان آن را



می آموختم.



آنقدر جنب و جوش داشتم که گاهی


احساس می کردم پرواز



می کنم.



آنقدر بصیرت داشتم که هنگام خروش


موجها خدا را


می دیدم.



دلسوخته ها مرا که می دیدند از نو


شروع می کردند.



پیرها مرا که می دیدند طراوت


جوانی را مرور می کردند

و

کودکان مرا همراز قصه هایشان می کردند.



من اینگونه نبودم.



عاشقان را پس میزدم تا عاشق تر شوند


و معشوق



را هر روز سلام می دادم



تا مگر روزی دلتنگم گردد. گلها را



آب می دادم تا



قدری از طراوتشان را



به من هدیه کنند. پرندگان را غذا

می دادم تا



برایم دعا کنند.



برایشان آواز می خواندم تا بلندتر



خدا را صدا زنند.



به کودکان می آموختم چگونه خداوند



را فراخوانند.



و به دختران یاد می دادم چگونه



لبخند بزنند.



به مجنونان سودای عاشقی و به



معشوقان ناز را می آموختم.




من اینگونه نبودم.



شبها فرشته ها برایم لالایی



می گفتند و در خواب



خدا مرا نوازش می کرد.



حافظ نیتم را می دانست و با من



حرف می زد



. وقتی دلم می گرفت



ابرها هم می گرفتند



و می باریدند و وقتی شاد بودم برگها



برایم می رقصیدند و



موجها پایکوبی می کردند.



من اینگونه نبودم.



تا روزی زمین و آسمان به من حسادت



کردند



. برایم دامی دوختند .



تا مگر به آن گرفتار شوم و رام شوم.



در یکی از روزهای زمستان که خیلی



شبیه بهار بود .



نه سرد بود نه گرم ،نه زیبا بود


نه زشت، نه خلوت


بود نه پر ازدحام ،



نه ابری نه آفتابی. همه چیز عادی بود.



و من مانند عاشقان خوشدل و مهربان


قلبم را با احتیاط



در دو دستم گرفتم



و با تبسمی کودکانه آن را به تو


تقدیم کردم.



تو آن را گرفتی، نگاهش کردی و


خندیدی
.


فهمیدم ، به سادگیم خندیدی!



و این همان دامی بود که روزگار



برای رام کردنم


اندیشیده بود.



و من دیگر دلم را ندیدم.



دلم کجاست؟ پیش تو که نیست ؟ آن را



چه کارکردی؟



لا اقل بگو کجاست تا خودم آن را



پیدا کنم؟!




دلم آن قدر سنگین بود که آن را رها کردی؟



یا آنقدر سبک بود که پروازش دادی؟


شاید آنقدر بزرگ بود که جای سینه ات



را تنگ کرده بود؟!

یا آنقدر کوچک بود که گمش کردی؟


گم شده؟؟



می دانم هیچ کدام اینها نیست . تو



آن را شکستی و


هر تکه اش را به دور دستی پرتاب



کردی تا هیچ وقت



آن را نیابم و دیوانه شوم.



و از آن روز نه دیگر صدای پرنده ای برایم دلنشین است .


نه خروش موجی برایم زیباست .



نه لبخندی، نه امیدی، نه بوسه ای نه آوازی....



حتی حافظ هم دیگر به من راست

نمی گوید دیگر از آن



تک سوار خبری نیست.



چهره ام حوصله آینه را سر می برد و


صدایم برای دیگران



عادت شده
.


کاش دلی در کار نبود که عشقی باشد


و دامی و تو
.

اصلا" نفهمیدم کی پیر شدم

1.   شده يک روز بيايي به دلم سر بزني ؟

2.    باتوأم، خانه تنهايي من دور که نيست،

3.    آنکه با دسته گلي حرف دلش راميزد،

4.    پردرد است ولي مثل تو مغرور که نيست،

5.   تو نگفتي به من اما خودم ميدانم،

6.  تو نمیخواهي عزيزت بشوم زور که نيست

میگم دلتنگتم نگو تکراریست

شاید روزی نباشم که تکرارش کنم

زندگی حکایت مرد یخ فروشی است

که پرسیدند فروختی؟

گفت نخریدند اما تمام شد

خدایا یا نوری بیفکن یا توری …

ماهی کوچکت از تاریکی این اقیانوس می ترسد !

خسته ام از این زندان که نامش  زندگیست

پس قشنگیهای دنیا مال کسیت

باختم در عشق اما باختن تقدیر نیست

ساختم با درد تنهایی مگر تقدیر چیست!

شبهایم درد دارند وقتی ندانم چراغ اتاقت را  کدام 

لعنتی خاموش میکند!

من اینجا ریشه در خاکم

من اینجا،از آلودگی پاکم

من اینجا تا نفس باقی است میمانم

من از اینجا چه میخواهم نمید انم!

امید روشنای گرچه در این تیرگی ها نیست

من اینجا باز در این دشت خشک تشنه میرانم

و میدانم

تو روزی باز خوهی گشت!

 زندگی را دوست دارم                      امانه بی تو

     تورا دوست دارم             اما نه بی عشق

    عشق را دوست دارم                 اما نه بی مهر

مهر را دوست دارم             ام نه بی شب

شب را دوست دارم                    امانه بی صبح

صبح را دوست دارم        اما نه بی تو

آنکه باید بسوزد و بسازد         منم

آنکه دائم بی تو میسوزد          منم

آنکه خموش است و میسوزد    منم

آنکه آتش زد به قلبم                تویی

شبی پرسیدم از او              بی قراری؟

غیر از من کسی را           دوست داری؟

سرش را با خجالت زیر       انداخت

میان گریه گفت                آری

وقتی دیدم تو چشمات یه دنیا غم نشسته

بغض سیاح حسرت راه گلوت رو بسته

برای آخرین بار دست منو گرفتی

وقتی هنوز نرفته بهونه میگرفتی

   وقتی که گفتی نرو

          گریه امونم نداد

            وقتی میخواستم بگم

                 میخوام بمونم باهات

دلم تنگه نخون آواز رفتن

مثل مرگ برام از تو گذشتن

بیا دستم بگیر افتادم از پا

نذار جون بسپارم این گونه تنها

تو که نیستی غم چشمم به دنیاست

دلم سیاهتر از تموم شبهاست

خدایم ای خدایم ای خدایم                  صدایت میکنم بشنو صدایم

شکنجه گاه این دنیاست جایم                     نمیدانم چرا این شد سزایم

ای دل واسه چی گریه میکنی؟

واسه کی گریه میکنی؟

اون اگه تورو میخواست

 هیچوقت تنهات نمیذاشت!

تنها در میان تنها

تنها در میان تنها چه عاشقانه مانده ام

در بیهودگی انتظار پیوستن به تو چه بی صبرانه مانده ام

چه خوانا دوریت را بر سردر خانه نوشته اند

ومن در نخواندن آن چه پافشارانه منده ام

چه بسیار است دوری ها،فراموش کردن ها،و گستن ها

و من در این هم همه چه صادقانه مانده ام

رفیقان همه با نارفیقی خود رفیقند

من هنوز با انان چه دوستانه مانده ام

خاستگاه من کجاست؟که من در آنجا قنودن خواهم

من در پیمودن را چه عاجزانه مانده ام

تهنا در میان تنها چه عاشقانه مانده ام

  سخت است.هنگام وداع

  آنگاه که در میابی

           چشمانی که در حال عبور است

       پاره ایی از وجود تورا

نیز

                          با خود ، خواهم برد

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا دیوانه است

میروم شاید فراموشت کنم

در فراموشی هم آغوشت کنم

میروم از رفتن من شاد باش

از  عذاب دیدنم  آزاد  باش

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخلی برخوردهای سرد را

کاش میدانستی خاطرات ژوسیده یعنی چه؟

کاش میدانستی گذشت وگذشتن یعنی چه؟

کاش میدانستی سوختن در باغ جوانی یعنی چه؟

کاش میدانستی  سوزاندن آرزوها یعنی چه؟

کاش میدانستی مرگ احساس و خاک کردن خاطره ها یعنی چه؟

یه عمری همه دنیارو گشتم

به دنبال یه عشق صادقونه

یه عشقی که بسازه دل رو از ما

بشه تنها چراغ توی خونه ما

یه عمری بی عشق بی هوس دویدم

به دنبال یه عشق بی بهونه

یه عشقی که بشه مرهم زخمام

نشه بدتر نمک روزخم کهنه

توشبهایی که جای دست پرمهر

چیزی بجز یه دنیا اشک ندیدم

یکی اومد که دوست داشتن میفهمید

منو از او  من خسته جدا کرد

یکی اومد که با احساس پاکش

تموم زخمامو یهو دوا کرد

تو وقتی که همه تنهام گذاشتن

 بالبخندش منو از من جدا کرد

برای عاشقی عشقمو دادم

خیال کردم فقط عشق میمونه

ولی جای تموم اون همه عاشق

واسم موندش فقط بغض شبونه

برای عاشقی ماکم نذاشتیم

خداهم خوب اینو خودش میدونه

بااینکه دلم رو همه شکستن

میخونم باز هنوزم عاشقونه

میخونم باخودم دیگه بریدم

دیگه به آخر جاده رسیدم...

 همه چیز را فروختم جز آن صندلی که جای توبود شاید...

آنروز که برگشتی خسته باشی...

لحظه های زیبا در زندگی

گاهی در زندگی دلتان به قدری برای کسی تنگ می شود

و آرزوهای خود در آغوش بگیرید

وقتی در شادی بسته می شود، در دیگری باز می شود

که دری که برایمان باز شده را نمی بینیم

به دنبال ظواهر نرو؛ شاید فریب بخوری

کسی را پیدا کن که دلت را بخنداند

هر چه میخواهی آرزو کن

برای انجام آنچه می خواهی

خوب است که آنقدر شادی داشته باشی که دوست داشتنی باشی

و آنقدر امید داشته باشی که شادمان باشی

شاد ترین مردم لزوماً

از هر چه سر راهشان قرار می گیرد

همیشه بهترین آینده بر پایه گذشته ای فراموش شده بنا می شود

مگر غمها و اشتباهات گذشته را رها نکنی

وقتی که به دنیا آمدی، تو گریه می کردی

و اطرافیانت گریه می کنند

لطفاً این مطلب را به کسانی بگویید

دلتنگی

کسی رو که داوست دارید رو زیاد تنها نذارید

نذارید دلتنگی بهش غلبه کنه

نذارید فرصت پیدا کنه

راهی برای رفع دلتنگیسش پیدا کنه یاد میگیره چجوری دلتنگ باشه

اونوقت هر کاری کنی نمیشه ادم قبل که دوستتون داشت

 دوست داشتن الکی

دوست دااشتن را با تمام وجود یادش دادم...

ولی اورفت...و امتحانش را به د یگری پس داد...

شماهم داشتید از این شاگردها!!؟

ملامت

هیچکس را در زندگیتان ملامت نکنید

آدمهای خوب برایتان شادی می آورند

آدمهای بد تجربه

بدترینها درس عبرت میشوند

بهترینها خاطره

شاید انتخاب اول کسی نباشم

اما انتخابی بزرگم

شاید ثروتمند نباشم اما ارزشمندم

تظاهر به کسی که نیستم نمیکنم

چون از اینکه خودم باشم راضی ام

شاید به برخی کارهای گذشته ام

افتخار نکنم

اما به انچه که امروز هستم می بالم

شاید کامل نباشم اما نیازی به کامل بودن ندارم

مرا همینطوری که هستم بپذیر

یا همانطوری که از پیشت میروم تماشایم کن

بدترین درد

بد ترین درد این نیست که عشقت بمیره بدترین درد این نیست

به اونی که دوستش داری نرسی

بدترین درد این نیست که عشقت بهت نارو بزنه

بدترین درد اینم نیست که عاشق یکی باشی

و اونم ندونه

میدونی بدترین درد چیه؟

بدترین درد اینه که یکی بمیره بعد بفهمی دوستت داشته!

 دوست داشتن

اگر کسی آنگونه که تومیخواهی دوستت ندارد

به این معنی نیست که در عشق او نقصی هست

 یا تورا با تمام وجود دوست ندارد

اما اینرو بدونیم کسی را که بیشتر دوست داریم

 زودتر از دست میدهیم

منتظر نظرهای شما هستیم...

همیشه بهم میگفت زندگیمی....

وقتی رفت من بهش گفتم:مگه من زندگیت نیستم؟

گفت آدم برای رسین به عشقش باید از زندگیش بگذره....

دیدمش ... تنم لرزید دلم خواست محو تماشایش باشم ؛

دلم خواست تا آخر عمر به او خیره باشم دلم خواست ...

 اما این شرم نگذاشت ؛ چون بنفشه ای سر به زیر افکندم ؛

 به زمین خیره شدم و او به آرامی از کنارم گذر کرد ؛

 با خطی از عطر دورم حصار کشید این دلخواه ترین اسارتی است ؛

 که عادلانه ترین حکمش حبس ابد من است

به سلامتی اون دختری که سردی دستاشو با گرمای بخاری ماشین

یه بچه پولدار عوض نمیکنه به سلامتی اون پسری

 که وقتی یه دختر ناز خوشگل تو خیابون می بینه

 سرش رو بندازه پایین بگه هر چی هم

که باشی انگشت کوچیک یه عشق

خودم نمیشی....

من که تصویری ندارم در نگاه هیچکس / خوب شد هرگز نبودم تکیه گاه هیچکس /

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من / تا نیفتد در دلم فال سیاه هیچکس / بهترین

تقدیر گلها چیدن و پژمردن است / سعی کن هرگز نباشی دلبخواه هیچکس ...

گفتم : تو شیرین منی ! گفتی :‌ تو فرهادی مگر ؟

 گفتم خرابت میشوم . گفتی : تو آبادی

مگر ؟ گفتم ندادی دل به من .

 گفتی تو جان دادی مگر ؟‌ گفتم ز کویت میروم .

گفتی : توآزادی مگر ؟‌

گفتم فراموشم مکن .

 گفتی : تو در یادی مگر ؟

یه نگاه به کفش های قشنگت کن دو عاشق ؛

 دو یار که بدون هم جایی نمیرن با هم خاکی  

میشن با هم میرن زیر بارون ؛

 اگه یکی فدا شد دیگری هم فدا میشه ؛

کاش آدمها از کفشاشون یاد میگرفتند رسم وفاداری و عشق رو

دختری به کوروش کبیر گفت :‌

من عاشق تو هستم ! کوروش گفت من لایق شما نیستم

لیاقت شما برادرم هست که از من زیباتر هست

 و اکنون در پشت سر شما ایستاده است  

دخترک به پشت سرش نگاه کرد اما کسی نبود ؛

 کوروش کبیر به او گفت اگر عاشق بودی

ای مسافر غریبه چرا قلبمو شکستی ؟

چه غریبم بی تو اینجا ای غریبه بی وفایی

.

خداحافظ گل لادن، تموم عاشقا باختن.

 طلسم بغضو برداره، از این پاییز دیوونه

 

به ذهنم فشار آوردم تا تو را به خاطر آورم

 

ولی هر چه سعی کردم به ذهنم هم نیومدی

 

همان لحظه که خورشید خانم داشت می رفت

 

به خاطرم اومد که تو تمام هستی من بودی

 

ولی نمیدانستم که به زیبا یهای دنیا نباید دل بست

 

به تویی که زیبایی محض بودی

 

آنروز غروب عشق من بود

 

من فهمیدم که وعده هایت وفایی ندارد

 

شکوه هایی که از تو داشتم به فراموشی سپردم

 

و گفتم که باید او را زخاطر برد

 

خورشید رفت و شب امد

 

ولی من هنوز روز را ندیده ام

 

اگر هر غروب طلوعی دارد

 

ولی این غروب طلوعی ندارد

 

حالا دیگر من مانده ام و یک دنیا تاریکی

 

غروب عشق اگر غمگین بود

 

ولی برایم دوست داشتنی بود

 

 

زیــر بــارون، جـای خـالی بـوسۀ گرمت رُ با تـموم وجـود، حـس کردم …

 

زیــر بــارون، اشـک های لحـظۀ خـداحافظی رُ تو ذهـنم، تـداعی کـردم …

 

زیــر بــارون، ایـن دنیـای بـیوفـا رُ تا دلت بـخواد، نفـرین کـردم …

 

زیــر بــارون، از عشـقی کـه تـو قـلبم حـک کـردی، یـادی کـردم …

 

زیــر بــارون ، بـه پـشت سـرم نـگاه کردم و ۱۸ سـال زندگی رُ بـاور کـردم …

 

زیــر بــارون، بـه تـموم بـهونه هـامون تبـسم تـلخی کـردم …

 

زیــر بــارون، بـه حـکمت خـدا از تـه دل شـک کـردم …

 

زیــر بــارون، بـه فـرار ثـانیه هـا اعـتقادپیـدا کـردم …

 

 

تو که میدانستی با چه اشتیاقی…

 

 خودم را قسمت میکنم

پس چرا …

 

زودتر از تکه تکه شدنم…

 

 جوابم نکردی…

 

برای خداحافظی…

 

 خیلی دیر بود… خیلی دیر !

 

 

به تو که فکر می کنم

بی اختیار

به حماقت خود لبخند می زنم

سیاه لشکری بودم

در عشق تو

و فکر می کردم بازیگر نقش اولم …

امشب دوباره در خیال با تو بودن بودم

که دیدگان آسمان گریست و دلم گرفت

بغضم را شکستم و با آسمان همراه شدم

من گریستم و آسمان گریست

تا پاسی از شب من و باران با هم گریستیم

باد یاس زیبای حیاط را به رقص در آورد

یاد اولین یاسی که تقدیم دستانت کردم افتادم

چه روزی بود روز خنده آسمان

کجا رفتی بدون خداحافظی

رفتی و مرا با باران تنهاگذاشتی

تا زمان رفتنت آسمان صاف بود

با رفتنت باران شروع شد

از همان روز من و باران

منتظر ورود یک آشنا هستیم

اما هیچ آشنایی در راه نیست

تو را قسم میدهم به جان تمام عاشقان

که دوباره بر گردی باران ببار تا آن زمان که بیاید

با تو همراه خواهم بود

من و باران هردو همدردیم

هر دو می گرییم من از دوری دوست می گریم

او از دوری خورشید بهاری

چه قدر دردناک است !

برای عشق متولد شوی

اما برای عشق زندگی نکنی

نمیدانم کی می آیی

شاید زمان آمدن تو خورشید هم طلوع کند

نازنین من با سرخی خونم نامت را می نویسم

با باران جاده های تنهایی را می پیمایم

تا شاید به کوی دوست برسیم

همراهی با باران چه قدر زیباست

با تو هم زیر باران بودیم

دست در دست هم سرنوشت زیبایی را آرزو می کردیم

گلهایی را تقدیم هم می کردیم

چه قدر زیبا بود

سر را روی شانه هایت گذاشتم

حالا که نیستی من تنها با باران همراهم

دوست من دوباره بر گرد تا با باران همراه باشیم.

خداحافظ پنجره ی من

که تنها تو به حرف های دل خسته ام گوش می دهی

خداحافظ ستاره ای که هرگز نورت را ندیدم

وخداحافظ ای اشک های بی گناه

من رفتم می روم جایز نیست

می روم تا پیدا کنم ان حقیقتی را که مرا باز می گرداند …شاید!

شاید تو ندانی دستی را که در دستم بود …هرگز باور نکردم

و صدایش را

غبار جاده ها را چه کسی انکار کرد

و ندانسته گفت و ندانسته خندید و ندانسته رفت

که هنوز زیر سنگینی نگاه هوس امیزش بیدار شده و به خواب می روم

و چه کسی گفت که مرگ را دوست ندارد

در حالی که مرده بود

و چه کسی اشکهای جا مانده از زمان مرا به جدایی هدیه کرد

هنوزمی توان گفت که گنگ است صدای نفسهایش

هنوزمی توان فکر کرد که امیدی هست… امیدی هست… امیدی هست

هیچ پژواکی نیست صدای قدم هایم را

به سکوت ویرانی من گوش کن

دریا ارام است…

و خبری نیست از امواج طولانی بی فکر

همه خوابیده اند

ای کاش شب بود

انگاه بیداریشان را باور نمی کردم

و قایقی را که می اید و دل می برد

و می گذرد بدون تأمل

که چرا هیچ قایق دیگری در دریا نیست

که چقدر تنها شده است

چرا بغضم را فرو دهم؟ چرا؟

بخاطر سنگ های اسمانی

یا تابلوی نقاشی گرانقیمت در موزه ی فرانسه

یا بخاطر سهراب و اشعارش

بخاطر هیچ کدام زندگی نمی کنم

بخاطر هیچ کدام هم نمی میرم

بغض من می خواهد ازاد باشد

و دوست دارد سایبان چشمانی باشد که هیچ گاه درکش نکردند

که هیچ گاه دوستش نداشتند

چقدر هوا سرد است

من می ترسم

می ترسم از ابلیسی که می گوید فرشته است

و از فردا و فردا ها

می ترسم…می ترسم…

کدامین قلب را باور کرده ای که حالا تو را باور کنند؟

شبهای من همیشه بی ستاره است…

اسمانت پر ستاره باد!

نباید اشک بریزم…!

نباید بغض کنم…!

و نباید لبخند بزنم…!

شمعی در باد را چه سود

شمعی در باد را چه سود….

شیوا را رها کنید

از زنجیر هایتان

از قفس هایتان

چاره ای نیست ای دوست

باید درخت بمانی!

باید درخت بمانی

گریه کن تو میتونی

پیش اون نمی مونی

اون دیگه رفته، بسه تمومش کن

گریه کن، ته خط، عشق تو دیگه رفته

تو دله، یکی دیگه نشسته تمومش کن

چشم به راه، نشین اینجا، میمونی دیگه تنها

گریه نکن اون دیگه نمیاد خونه

دست بکش، دیگه از اون طفلکی، دل داغون

اون دیگه، خوش فکر نکن حال تو میدونه

تنها میمونی، اخه این و میدونی، مثل اون پیدا نمیشه

اشکات میریزه، اخه اون واسط عزیزه، توی قلبته همیشه

یادش می افتی، دلت اتیش میگیره، میگی کاش برگرده پیشت

راهی نداری، تو باید طاغت بیاری، اخه میدونی نمیشه

عشق من تو با من بمون همیشه 

بدون که دل از تو جدا نمیشه

نه کسی میاد که جاتو بگیره

 
نه دل میره واسه کسی بمیره

چه رسم جالبیست

محبتت را میگذارند پای احتییاجت

صداقتت را میگذارند پای سادگیت

سکوتت را میگذارند پای نفهمید

نگرانیت را میگذارند پای تنهاییت

و وفاداریت را میگذارن پای بی کسیت!!!

و آنقدرتکرارت میکنندکه خودت هم باورت میشود

تنها بی کس ومحتاجی!

چه زود فراموش شدم... 

_{چه زود فراموش شدم آن زمان كه نگاهم از نگاهت دور شد ....}

کاش می شد در غروب لحضه ها

عشق را بازندگی باور کنیم

کاش میشد در فراسوی امید

عاشقی دلباخته را باور کنیم

توکه قصد جدایی کرده بودی

خیال بی وفایی کرده بودی

چرا با این دل بیمار من

زر از ما آشنایی کرده بودی

گلی چیدم فرستادم برایت

ولی آنرا فشردی زیر پایت

اگر گل هدیه ناقابلی بود

تو از گل بهتری جانم فدایت

ای کاش در زندگی۳ چیز وجود نداشت:

اول:عشق

     دوم:غرور

         سوم:دروغ

که انسان بخاطر عشق از روی غرور دروغ نگوید

 نشانی من من نشانی از تو ندارم،

 اما نشانی ام را برای تو می نویسم: در عصرهای

انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار!

 خیابان غربت را پیدا کن و وارد کوچه پس کوچه های

تنهایی شو! کلبه ی غریبی ام را پیدا کن ،

کنار بید مجنون خزان زده و کنار مرداب آرزوهای

 رنگی ام!

در کلبه را باز کن به سراغ بغض خیس پنجره برو!

 حریر غمش را کنار بزن!

مرا خواهی دید با بغضی کویری که غرق عصاره ی

 انتظار پشت دیوار دردهایم نشسته ام.

شانه هایم زیر بار غم شکست

شاخه های سبز امیدم شکست

عشق ما در شیشه فرهاد بود

عشق شیرین ریشه اش در باد بود

هیچ کس حرف صداقت را نزد

هیچ کس دل را بر این دریا نزد

یک نفر امروز در چشمم شکست

یک نفر بار سفر بست و گسست

یک نفر با خاطراتم دور شد

یک نفر با قصه ها محشور شد

قانون عشق:

 یك پسر با یك نگاه از یك دختر خوشش میاد ...

 و عشق از طرف اون شروع میشه ...

 تا جایی كه زندگیش رو پای عشقش میذاره ...

اما دختر باور نمیكنه ...

چون یك چیزهایی دیده و شندیده ...

تا دختر میاد پسر رو باور كنه ، پسر دلسرد و خسته میشه ...

میره با یكی دیگه ...

 بعد كه دختر تازه تونسته پسر رو باور كنه میره طرفش ...

اما پسر رو با یكی دیگه میبینه ...

 اینجاست كه میگه: حدسم درست بود

منتظر نظرهای شما هستیم

زندگی فاصله امدن و رفتن ماست

شاید ان خنده ای که روزی دریغش کردیم

اخرین فرصت خندیدن ماست

زندگی همهمه مبهمی از رد شدن خاطره هاست

هرکجاخندیدیم

زندگانی انجاست...

همیشه روبه نور بایست

اگر میخواهی تصویر زندگی ات سیاه نیفتد

همیشه خودت را نقد بدان

تادیگران تورا به نسیه نفروشند

سعی کن استاد تغیر باشی،نه قربانی تقدیر

در زندگیت به کسی اعتماد کن،که بهش ایمان داری

نه احساس...

دلم کسی را میخواهد

که از جنس خودم باشد

دلش شیشه ایی گونه هاش بارانی

دستانش کمی سرد

نگاهش ستاره باران باشد

دلم یک دل ساده می خواهد

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید، عکس تنهایی خود را در آب...

آب در حوض نبود

ماهیان می گفتند:

هیچ تقصیر درختان نیست

ظهر دم کرده تابستان بود

پسر روشن آب، لب پاشویه نشست

و عقاب خورشید، آمد اورا به هوا برد که برد

شب و درد و دل
…
شب بود ، شبی که تصویری سیاهتر از گذشته ها داشت…
شبی که مهتابش در پشت ابرهای سیاه به خواب رفته بود.
شبی که گهگاهی ستاره های نادری در آسمان سیاه و ابری می درخشیدند .
ستاره هایی که نوری نداشتند…
شب سوت و کور شده بود ، بدون مهتاب ، بدون ستاره!
ابرها به آرامی از کنار ماه می گذشتند…

وقتی ابرهای سیاه بر روی ماه می نشستند احساس تنهایی و سیاهی در من بیشتر می شد…
شب نمی گذشت ، بی پایان بود…کاش هر چه زودتر این شب بی پایان ، پایان داشت.

 سکوتی سرد در تنهایی و درد در قلب آسمان دلم احساس می شد…
سیاهی شب…تنهایی مرد همیشه تنها !
ستاره ها درد مرا نمی فهمند ، مهتاب خاموش مانده است،

چون ابرهای سیاه روی آن را پوشانده اند…
تنها امیدم به مهتاب بود اما…
حالا به چه کسی بگویم درد دلم را در این شب غریبه!…
ستاره ها هر کدام در آسمان برای یک دل هستندو برای هزار چشم چشمک می زنند …
من دلم می خواهد درد دلم را برای کسی بگویم که یک دل و یکرنگ باشد اما!..
پس همان بهتر که درد دلم درونم بماند و تبدیل به بغض شود و

 در آخر سر بغضم تبدیل به همان گریه شبانه شود…همان بهتر…

راز یک عاشق
…
قدم می زد درون رویاهایش ، دردو دل می کرد با آرزوهایش ،

 صحبت می کرد با همزبانش. ساده بود و بی ریا ، خسته از یک فریاد بی صدا!

دوست داشت در یک جا گم شود، جایی که درآن مهر و محبت حس شود.

لابه لای دفتر خاطره هاش ، خاطره ای بود که نمی خواست پرپر شود ، سوخته شود ، واز بین رود .

 خاطره اش راز بود که نمی خواست فاش شود ،

یا از آن دفتر سیاه پاک شود. هم صدایی نداشت تا بگوید فریادش را! بگوید راز دلش را!

همزبانش تنهایی بود ، در نگاهش بارانی بود ، در دلش چه غوغایی بود.

بی بهار به سر می کرد ، با زمستان سفر می کرد. شبها دلهره داشت روزها قهقه داشت.

در دلش راز و نیاز بر لبان نسخه ای بود. نسخه ای که نامش غصه بود.

غم با او همسفر شد آرزوهایش همه دربه در شد. عشق را سراسیمه در قلب گرفت.

با عشق همسفر بود ، بی عشق مثل جاده پر خطر بود.

روزها باعشق هم سخن بود ،شبها در آغوش عشق گرم گرم بود.

مدتی گذشت…

در دلش رازی پنهان بود،راز گل و آتش بود. رازش را می خواست فاش کند ،

 آرزوهایش را سحرخیز کند. یک سخن بر زبان آورد ، هر دو آرزویش بر باد آورد

.
در نگاه عشقش بارانی شد، قلبش از عشق خالی شد.

عشقش با کس دیگر همسفر شد ، چون عشق تنهایی سرد سرد شد.

می خواست با عشقها زندگی کند ، می خواست دو رنگ باشد و تحسینش کند.

اما سرنوشت اینچنین نخواست هر دوعشق را از او می خواست ،

 بعد از آن هیچ کس با او هم سخن نشد ، هیچ عشقی با او همدل و هم صحبت نشد!

تسلیم عشق

.
لحظه جدایی گل
…
ما باید از هم جدا شویم. باز هم صحبت از جدایی!

این بار این جدایی رنگ دیگری است ، حس دیگری است .

این بار این جدایی ، جدایی گل است از شاخه خشک.

شاخه خشک به آن گل امید بسته بود ، به خاطر عطر وبوی آن گل ؛

اما اینک که این گل باید از شاخه جدا شود ، شاخه خشک ، خشکتر میشود.

لحظه جدایی همیشه دلگیر است ، اما جدایی ما دلگیرتر و غمگین تر.

ما وابسته ایم به هم این وابستگی مقدس بین ما باعث شده به هم دلبسته شویم.

دلت مهربان است ، دلت درد دل مرا گوش می دهد و با دوای محبتش آن را آرام میکند.

ای گلم مرا تنها نگذار! این شاخه خشک زندگی که دیگر امید به زندگی ندارد را تنها نگذار.

اما حرف من بی هوده است چون این گل باید از من جدا شود.((این گل باید از شاخه اش جدا شود.))

هیچ گلی بر روی شاخه اش نمی ماند یا پرپر می شود یا جدا می شود.

تو گلی هستی که هیچگاه پرپر نمی شوی و همیشه گلی با همان زیبایت ،

 و با همان عطرو بوی عاشقی ات . تو گلی جدا شدنی هستی .

گل نرگسی که با غبانی خواهد آمد و تو را از شاخه خواهد چید!

کاش آن باغبان من بودم ، کاش صاحب آن گل من بودم!

کاش این گل با شاخه اش در خانه عطر و بوی عاشقی می دادند.

اما این گل از شاخه جدا خواهد شد و شاخه از تنهایی و دلتنگی خواهد مرد

 و گل در گلدانی دیگر گل می دهد و به زندگی اش ادامه می دهد و عطر و بوی عاشقی

 را به خانه دیگری خواهد برد. این هم سرگذشت گل و شاخه خشک !

گل نرگس همیشه گل خواهد ماند . و شاخه از خشکی خواهد مرد.

تو هم مثل گل مریم باغبانی خواهد آمد و از شاخه جدایت خواهد کرد.

افسوس که این دنیا با من خوب نیست و با ساز من نمی رقصد!
.

 

تسلیم عشق
…
آهای عشق ، من تسلیم تو هستم…
آهای عشق ، من هیچ حرفی در برابرت ندارم که به زبان بیاورم…
تو مرا شکست دادی ای عشق… من تسلیم احساسات آتشین تو میباشم…
آهای عشق ، تو مرا خیلی شکنجه دادی ، مرا عذاب دادی ، یک دنیا غم و غصه در وجودم جا دادی ،

 ولی من باز هم من با این همه عذاب تسلیم تو شدم…
ای عشق تو مرا در باتلاق زندگی فرو بردی ، تو مرا در زندان عاشقی اسیر کردی ،

 تو مرا در سرزمین دروغینت نگه داشتی تا من از تو دور نشوم…
آهای عشق من تسلیم تو هستم ، اینک که من تسلیم تو شده ام ،

میخواهی دوباره مرا شکنجه دهی ؟. مرگ را به تو ترجیح دادم ،

اما تو نگذاشتی که من خودم را از این دنیا و از تو راحت کنم…
ای عشق ، تو کجایی؟. فریاد مرا می شنوی؟.. گریه های را میبینی؟…

غم و غصه های مرا احساس می کنی؟….. پس چرا پاسخی به من نمیدهی؟…
من تسلیم تو شده ام … آروز داشتم یک بار هم تو تسلیم من شوی !
تنها آروزی من این بود که من تو را فراموش کنم ! اما…!
اما نتوانستم فراموشت کنم ،

 تو احساسی را در وجود من قرار دادی که دیگر فراموشی تو زمان مرگم هست…!

آهای عشق من تسلیم تو هستم…
.

خواهشا نظر یادتون نره...

نامه عاشقانه
…
سر آغاز نامه عاشقانه با نام یارم می نویسم صادقانه.

.
از عشق می نویسم از صفایش ، از محبت می نویسم از وفایش ،

.

از دلش می نویسم ، از نگاهش.

.
در همان لحظه اول که تو را دیدم عاشقت شدم، عاشق آن چهره ماهت شدم ،

.

عاشق آن قلب تنهایت شدم.

.
عاشق حرفهای پر مهرت شدم، عاشق چشمهای زیبایت شدم.

.
در همان لحظه بیادماندنی دلم به دست و پایم افتاده بود که بیایم با تو دردو دل کنم .

 چیزی در دلم مانده و غوغا به پا کرده که موقع درد و دلهایم به تو خواهم گفت…!

.
می خواهم بگویم دوستت دارم، عاشقت هستم.

.

 بیا و قلبم را آرام کن. بیا تا دلم خون نشده ، تا گل خونمون همش پرپر نشده!

.

بیا سر قرارمان ، قرار هر روز و هر شبمان.

.
نامه ام را برایت بر روی بهترین کاغذ زندگی می نویسم با جنس اعلا.

.
اما نامت را بر روی دیواره سرخ قلبم تا ابد نگه خواهم داشت.
.

ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻼﻏﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ، ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻏﻤﺎﻥ ﺗﺒﺮ ﺍﺳﺖ !
.
.
رسیده ام به حس برگی که میداند باد از هر طرف بیاید سرانجامش افتادن است !
.
.
سرسوزنی اگر مرا میخواست ، زمین و زمان را به هم میدوختم !
.
.
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻢ

.
ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺩﻟﻢ ﺭﻳﺨﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺳﻜﻮﺗﻢ
.
.
این روزها احساس میکنم چقدر شبیه سکوتم ، با کوچکترین حرفی میشکنم !